Bugün gencecik bir sözleşmeli öğretmenin, "hayatınız pamuk ipliğine bağlı sözünü duymaktan yoruldum" diyerek, amirlerinin uyguladığı baskıya dayanamadığı için intihar ettiğini öğrendim. Bu hafta basına yansıyan ikinci intihar olayıydı. Diğeri aylardır işsiz bir babanın intiharıydı. Geçen hafta içinde de aile bireylerini öldürüp intihar eden insan haberleri okudum. İnsanlar haysiyetleriyle yaşama imkanını ve en önemlisi de umutlarını kaybedince en ağır seçimi yapıyorlar. Yanlış anlaşılmasın, intihar güzellemesi yapmıyorum. Ancak bu yola tevessül etmişlere "Allah'ın verdiğini Allah alır" diyerek akıl verilmesini de anlamlı bulmuyorum.
Beri yandan kendisini Robin Hood olarak tanıtan bir adamın kenar mahallelerde bakkalları gezip borcu olan ailelerin borçlarını kapattığını da okudum.
Sistemin gelip dayandığı nokta, sistemin kaynağı olan "kutsal" ailenin parçalanması ve yok olması. Bu yok oluş Robin Hoodlarla önlenebilir mi? Sanmam. İyilik yapmayı istemek ve buna gücü yetmek her zaman bir arada olmaz çünkü.
20 yıllık bir retorik çökerken tam da üstümüze çöküyor. Çökmesin mi? Çöksün. Ben altında kalmaya razıyım, yeter ki o enkazdan yıkılan retoriğin tozu dumanı yeni retoriğin harcına karılmasın.
