"Çocukluk, bir insanın anavatanıdır" Epiktetos

Çocukluğunu doya doya yaşayamamış bir insanın mutlu bir yetişkin olması çok zordur. Bir annenin, bir babanın en önemli görevi, çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına olanaklar yaratmaktır. Çünkü yurdu, yeri olmayanın huzuru, erinci, verimi, derimi olmaz. Mutlu bir çocukluk gelecekte karşılaşılacak her türlü güçlüğün karşısında esnek bir kalkan olacaktır.

Bir toplumun da en önemli görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına olanaklar yaratmaktır. Çünkü çocuklar yalnızca aile içinde büyümezler. Hanede gördükleri kadar hariçte gördüklerini de belleklerinde kayıt altına alınır. O kayıtlar onların benliğini, çocukların benliği de o toplumun gerçekliğini oluşturur.

Yapabileceğimiz yegane yetişkinlik verebileceğimizi ama aynı zamanda vermemiz gerektiği kadar vermek ve kendi yollarında ilerlerken her daim arkalarında olduğumuzu hissettirmektir.

Çocuklar anne babalarına ya da topluma değil, yalnızca hayata aittir. Çocukluğunuzun gözlerinden öperim..