Her babalar ya da anneler günü aynı konu dönüyor: "babası ya da annesi olmadan büyümüş ya da onları kaybetmiş olanları da düşünün ve onların canını acıtmamak için kutlama yapmayın ya da kutlamaları abartmadan yapın" deniyor.
Öncelikle sevgililer, babalar ya da anneler günü gibi, uydurulan ama iyi pompalandığı için de liberal ve kapitalist düzende kabul gören günlere bir anlam yüklemediğimi söyleyeyim. Birisini sevmek ya da ona olan sevgimiz göstermek için bir güne ihtiyacımız yok. Ayrıca sevgiyi gösterme biçiminin mutlaka bir hediyeden geçmesi koşulu hiç yok. Mesela yakın bir dostum, alemci babasına Kulüp Rakısı götürmüştü. Babası "hayatımda aldığım en güzel hediye" diye ağlamıştı.
Bu türden günleri kutlamak isteyenlere parmak sallayan bir tavırla, tepeden bakarak zorla duyarlılık yükleme çabasını da yersiz bulduğumu belirtmek isterim. Babasız ya da annesiz ya da her ikisi birden olmadan büyümek hayatın hiç kuşkusuz en ağır trajedilerinden birisidir. Buna benzer bir acı, onları kaybettikten sonra da yaşanır. Anacak başımıza gelen her kötü deneyim gibi bunlar da hayatın bize yaptığı gerçek sınavlardır. Herkes kendi sınavını verir ve bunu yalnız başına yapmak zorundadır. O sınav kişiyi hem yaralayan ve ezen hem de güçlü kılan, var eden bir gerçektir.
Sınavını veren birine destek olmak insanca bir şeydir. Saygı duyulası bir medeniyet örneğidir. Bununla birlikte, kutlama yapmak isteyene duyarsız pislik muamelesi yapmak da sağlıklı değildir.
Herkes gönlünden geçeni yapsın. Neticede sevmek, bağlanmak, üzülmek, kaybetmek, kaybetmekten korkmak ya da olmadığına sevinmek herkesin yaşayacağı deneyimler. Günün birinde hepimiz kaybedecek bir şeyi kalmayacak insanlar olacağız. Anne babalar evlatlarını gömmesin, yeter..
Öncelikle sevgililer, babalar ya da anneler günü gibi, uydurulan ama iyi pompalandığı için de liberal ve kapitalist düzende kabul gören günlere bir anlam yüklemediğimi söyleyeyim. Birisini sevmek ya da ona olan sevgimiz göstermek için bir güne ihtiyacımız yok. Ayrıca sevgiyi gösterme biçiminin mutlaka bir hediyeden geçmesi koşulu hiç yok. Mesela yakın bir dostum, alemci babasına Kulüp Rakısı götürmüştü. Babası "hayatımda aldığım en güzel hediye" diye ağlamıştı.
Bu türden günleri kutlamak isteyenlere parmak sallayan bir tavırla, tepeden bakarak zorla duyarlılık yükleme çabasını da yersiz bulduğumu belirtmek isterim. Babasız ya da annesiz ya da her ikisi birden olmadan büyümek hayatın hiç kuşkusuz en ağır trajedilerinden birisidir. Buna benzer bir acı, onları kaybettikten sonra da yaşanır. Anacak başımıza gelen her kötü deneyim gibi bunlar da hayatın bize yaptığı gerçek sınavlardır. Herkes kendi sınavını verir ve bunu yalnız başına yapmak zorundadır. O sınav kişiyi hem yaralayan ve ezen hem de güçlü kılan, var eden bir gerçektir.
Sınavını veren birine destek olmak insanca bir şeydir. Saygı duyulası bir medeniyet örneğidir. Bununla birlikte, kutlama yapmak isteyene duyarsız pislik muamelesi yapmak da sağlıklı değildir.
Herkes gönlünden geçeni yapsın. Neticede sevmek, bağlanmak, üzülmek, kaybetmek, kaybetmekten korkmak ya da olmadığına sevinmek herkesin yaşayacağı deneyimler. Günün birinde hepimiz kaybedecek bir şeyi kalmayacak insanlar olacağız. Anne babalar evlatlarını gömmesin, yeter..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder