Öğretmenler Öğrencilerini Gömmemeli

19 yıllık meslek hayatım boyunca, hatrı sayılacak miktarda öğrenci acısı yaşadım ki bunların bazısı telafisi olmayan ölüm acısıydı..

Trafik kazasında ölmüş olan vardı..

Askerde "eğitim zayiatı" adı altında, komutan dayağı ve işkenceden geçemediği için ölen vardı, mesela..

Mesela er olarak görev yaparken çatışmada şehit düşen Emre vardı...

Dağa çıkıp, PKK'ya katılıp, kendisi yaşındaki askerlerle girdiği çatışmada ölen de vardı..

Ankara gar katliamında ölmüş olan, bizzat tanışmadığım ama tanıdıklarım vardı..

Suruç katliamında ölenlerden bazısı öğrencim, bazısı öğrencilerimin arkadaşlarıydı..

Ağabeyini elindeki silahla hayatını kaybeden de oldu..

Narin kelebeklerimden birisi okulda kalp krizi geçirdi...

Güzel gözlü Arif'im şehit düştü.. Gözde'sini yalnız bıraktı..

Tanımadığım çocuklar incinirken bile dayanamayan kalbim, tanıdıklarım giderken iki değirmen taşı arasında eziliyor..

Öğretmenler öğrencilerini gömmemeli! Bu kadarı çok fazla!